Marshmallows, koekjes en Scrum

Projectmanagement dus

Mocht u het gemist hebben: het projectmanagement raamwerk Scrum is erg populair aan het worden. De IT'ers werkten er al langer mee, maar inmiddels haken ook veel andere sectoren hierop aan. Zelfs privé. Geen verjaardag in mijn tribe is compleet zonder een informele stand-up met een product owner of een Scrum master. Interessant dus om eens te kijken naar waarom dat zo populair is geworden.
In Scrum werk je in sprints. Korte, behapbare projecten van maximaal één maand waarbij je altijd een afgerond deelproduct oplevert. Vóór scrum moest je eerst vier maanden contactloos voorbereiden in verschillende teams, hoorde je vervolgens zes maanden niks en was het eindresultaat toch niet helemaal zoals je het voor ogen had gehad. Met Scrum ontvang je tijdens de sprint review al feedback, dus is het hele proces veel effectiever en sneller.

Marshmallows

Maar ik dwaal af van de snoep. Kent u Walter Mischel? Die ontwierp een simpel experiment waarin kinderen één marshmallow kregen. Konden ze die een aantal minuten weerstaan dan werden ze daarvoor beloond met twee marshmallows. En wat blijkt? Kinderen die beter zijn in het uitstellen van die beloning worden later succesvoller. Of je nou olympisch goud wilt winnen of hersenschirurg wil worden, je moet behoorlijke discipline hebben om jarenlang tussentijdse beloningen (zoals Netflixen) te negeren in ruil voor een grotere beloning in de toekomst. En zeker niet iedereen is daar goed in.

Valkuilen van oldschool projectmanagement

In een tijd waarin we eigenlijk nergens meer op willen wachten en alles draait om instant gratification, is het niet gek dat een raamwerk als Scrum zo populair aan het worden is. Zelf heb ik dat vorig jaar heel concreet mogen beleven. In december deden we een brainstorm met onze Duitse marketing collega's. We hadden twee uur om een plan te bedenken. 
We kwamen vol goede moed naar buiten met een prima idee op bierviltje formaat en een buitenproportioneel grote 'marketing champion' trofee. Vervolgens mochten we dit in vier maanden uitwerken tot het moeder alle projectplannen. Er waren geen tussentijdse sprints. Geen feedback van gebruikers. En uiteindelijk geen go om verder te gaan. 

En om heel eerlijk te zijn: na vier maanden, tientallen skype sessies, zorgvuldig doordachte formuleringen en, über nauwkeurige budgetten moet ik bekennen dat we met name heel erg opgelucht waren dat het eindelijk voorbij was. Vier maanden werken aan alleen een plan had al het enthousiasme de nek om gedraaid. Pfffffff. 

Hulpeloosheid

Terug naar de koekjes. Tijdens mijn studie leerde ik over allerlei conditioneringsonderzoeken. Over ratten die koek kregen als ze op een knop drukten, en hoe hun gedrag vervolgens afhankelijk was van variabelen (minimaal x keer drukken, of pas y minuten na het drukken een koekje krijgen). 
Er waren ook onderzoeken waarbij één groep een beloning kreeg voor een bepaalde activiteit, maar een andere groep niet. Het gevolg: de groep die géén invloed had op een positieve uitkomst kreeg last van 'aangeleerde hulpeloosheid'. Die vertoonden in vervolgonderzoeken geen enkel initiatief meer, dat had toch geen zin in hun beleving. 
De groep die wél beloond was in het eerste experiment probeerde op allerlei manieren om iets van een beloning te krijgen. Niks was ze te gek om uit te proberen, want eerder waren ze toch ook beloond voor hun initiatief?

Het geheim van Scrum

Ik vermoed dat in deze mechanismen het geheim van Scrum zit. Kleine, frequente beloningen vinden we fijner dan heel lang wachten op een grotere beloning. En die tussentijdse succesjes maken ons beetje bij beetje initiatiefrijker, energieker en zelfverzekerder. Tegenslagen komen minder hard aan en aangeleerde hulpeloosheid krijgt met deze aanpak geen kans.
Kortom: zelfs de kinderen die de marshmallow al op hadden voordat ze de opdracht überhaupt hoorden, kunnen leren uitblinken met Scrum.

Joost Puite, Marketing Specialist Online